3 dni wśród kobiet na Stoneman Miriquidi

Katja wyjaśnia proces transportu bagażu między hotelami, które stowarzyszenie turystyczne zarezerwowało dla nas z wyprzedzeniem. Po otrzymaniu ogólnych informacji na temat następnych trzech dni, przechodzimy od razu do rzeczy. Przy ponad 12% wyruszamy z Oberwiesenthal do lasu, podążając za żółtymi znakami Stoneman. Gdy wszyscy złapią oddech, toczymy się razem po pięknych leśnych ścieżkach i lepiej się poznajemy. Skręcamy z oficjalnej trasy, Katja chce nam pokazać coś, co będziemy często napotykać przez następne trzy dni. Prowadzi nas do tamy i przedstawia krótki i pouczający zarys jej powstania i znaczenia dla regionu. Od razu widać, że jest prawdziwą miejscową i kocha "swoje" Rudawy. Wskazuje na górę za jeziorem: "To Bärenstein! Tam jest nasz pierwszy punkt stemplowania". Wszyscy patrzymy na siebie i cieszymy się, że wkrótce będziemy mogli zrobić pierwszą dziurę w karcie stempla, ale zdajemy sobie również sprawę, że dotarcie tam będzie wymagało trochę wysiłku. Każdy pokonuje stromą wspinaczkę we własnym tempie, a w punkcie kontrolnym wszyscy przybijają sobie piątki. Świętujemy pierwszą pieczątkę, robimy zdjęcia i cieszymy się, że jesteśmy tu razem. Podczas gdy na szczycie otrzymujemy więcej informacji na temat regionu, plądrujemy spakowany lunch, który otrzymaliśmy z hotelu.

Następnego ranka przy śniadaniu Katja przypomina nam, że czeka nas dziś długi dzień i nie możemy się ociągać tak jak wczoraj. Wszyscy czujemy lekkie mdłości w żołądkach, ponieważ nasze nogi już mówią nam, że wczoraj były już dobrze obciążone. Pakujemy lunch boxy i kilka dodatkowych batonów i ruszamy w drogę. Pod naszym hotelem skręcamy jednak w kierunku słynnych piszczałek organowych - musimy mieć wystarczająco dużo czasu! W porannej mgle podziwiamy 30-metrowe bazaltowe skały, a Katja wyjaśnia nam, jak powstały z lawy. Ale teraz musimy ruszać dalej. Rozmowy są dziś nieco bardziej stonowane. Jedziemy w górę i w dół przez gęsty las, robiąc tylko krótkie przerwy na picie i robienie zdjęć. Odcinek do punktu kontrolnego pierwszego dnia na Rabenbergu jest długi. Ale Twoja wytrwałość zostanie nagrodzona najlepszymi, ukształtowanymi trasami w parku szlaków! Pokonujemy wspaniałe zakręty szlaku flow, mkniemy po korzeniach i skałach, a szlak ponownie wyrzuca nas w dolinie - każdy z nas z wielkim uśmiechem na twarzy. Początkowe napięcie tego dnia minęło i udajemy się na nasz przystanek na lunch.

Ostatni dzień rozpoczynamy od spokojnego śniadania. Dalsza część trasy prowadzi nas na wysokość 1215 metrów, ale po cichu wiemy, że jeszcze dziś damy radę. W dobrym nastroju i rozmawiając dziarsko, podążamy za znakami Stoneman przy pięknej pogodzie. Na skrzyżowaniu Katja głośno woła i kieruje nas z dala od szlaku. Po zaledwie trzech minutach nagle stajemy na wieży widokowej pośrodku ogromnego krajobrazu wrzosowisk. Zatrzymujemy się na chwilę. Ale każdy z nas chce kontynuować, ponieważ słyszymy już wołanie Stoneman Trophy. Po raz drugi mijamy uroczy przystanek wypoczynkowy specjalnie dla wszystkich Stonemanów i Stonemanek. Prywatny ogród z leżakami pod drzewami owocowymi, lodówki z napojami i batonikami czekoladowymi, a nawet Wi-Fi zachęcają do dłuższej przerwy. Rozmawiamy z innymi rowerzystami, którzy podróżują na Stoneman MTB lub Road, dzieląc się naszymi doświadczeniami i przygodami. To jak spotkanie ze starymi przyjaciółmi, od razu czujesz się połączony. Ale w pewnym momencie naprawdę musimy ruszyć dalej. Pedałujemy przez długą dolinę wzdłuż pięknego strumienia, gdy nagle przed nami otwiera się ogromny szutrowy podjazd. Zaciskamy zęby, bo nikt tak naprawdę nie chce wysiąść. I rzeczywiście, wszystkim się udaje, a w nagrodę mamy widok na nasz ostatni punkt kontrolny - Fichtelberghaus. Nachylenie jednak nie odpuszcza, a niebo nad nami ciemnieje. Im bardziej zbliżamy się do celu, tym bardziej ryczy z góry. Kiedy jesteśmy prawie na szczycie, niebo się otwiera, ale nie pozwalamy, by zepsuło nam to dobry nastrój - zwłaszcza nie teraz!